Prolog opowiadania "Amigos para siempre" :)

Stoję przed tym wielkim, kolorowym budynkiem. Serce bije mi jak szalone.

Wejść czy nie wejść?

Chyba nie... 

Już cofam się, aby powrócić do domu, ale... coś mnie zatrzymuje.

Jakiś głos w mojej głowie mówi: "Zostań!".

Czas się zdecydować. Wchodzę do środka.

Niepewnie postawiłam krok w stronę drzwi. 

Chwila, po co mam tam iść? Przecież i tak się nie dostanę. Żeby mnie wyśmiali? Podziękuję.

Nie mam ochoty na upokorzenie się.

Ale jeśli tego nie zrobię to możliwe, że nigdy nie spełnię swoich marzeń. 

Czasami w życiu trzeba ryzykować. 

Spróbuję.

Otwieram drzwi. Widzę te wszystkie roześmiane twarze patrzące w moją stronę. Słyszę szepty.

"Po co tu przyszła? Pokazać jaka jest beznadziejna?". Śmiech. 

Może i nie powinnam robić sobie nadziei. Lepiej stąd pójdę.

Przyzwyczaiłam się do tego, że moje marzenia się nigdy nie spełnią...

Tak wiem. Beznadziejnie się zapowiada. W ogóle ten blog to jedna wielka porażka. Ale to początek, nie martwcie się postaram się lepiej pisać. 

I ogólnie to wiem, że wygląd nie zachęca, ale nie umiem sama robić szablonów, a nie znam nikogo kto mógłby mi w tym pomóc. Polecilibyście mi kogoś? Byłoby miło :)

Na razie to tyle, czekajcie na rozdziały. 

ღZuzia Blancoღ